Biografija:

Rođen 1942. u Osijeku. Diplomirao slikarstvo na Akademiji likovnih umjetnosti u Zagrebu, 1966. Saradnik Majstorske radionice Krste Hegedušića u Zagrebu do 1969. Šef Katedre za slikarstvo na Akademiji likovnih umjetnosti u Sarajevu do 1979. Studijski boravio u Italiji, Francuskoj, Nemačkoj, Danskoj, Švedskoj. Živi i radi u Ljubljani, Sarajevu i Lovrečici. Pored slikarstva (ciklusi: Tlocrti, Izlazi i Prolazi; Romantičari; Erotike; Restoran masovne ishrane itd.) bavi se i video artom (autor je muzičkih video spotova sa naglašenom likovnom estetikom, dokumentarnih zapisa i hronika itd.); filmom (autor art filmova Crvenkapica se crveni i Enigma, scenografije i dizajna kostima za igrane filmove); fotografijom (autor je velikog broja radova iz koga se izdvaja tema žena i ženski prostori); grafikom i grafičkim dizajnom (autor višestruko nagrađivanih zvaničnih plakata za Zimske olimpijske igre u Sarajavu 1984, dizajna za fimske i izložbene plakate, dizajna i ilustracija za knjige i kataloge); književnošću (autor romana Ring i Crvenkapica, scenarija za svoje autorske filmove i tekstova pjesama za svoju muziku). Izlagao samostalno u Sarajevu, Zagrebu, Tuzli, Ljubljani, Banja Luci, Mostaru, Oslu, Stavangeru, San Diegu, Splitu, Poreču, Rovinju, Rijeci, Splitu. Učestvovao u grupnim izlagačkim projektima u Rijeci, Zagrebu, Beogradu, Sarajevu, Karakasu, Bejrutu, Tokiju, Aleksandriji, Minhenu, Helsinkiju, Budimpešti, Sofiji, Kairu, Bolonji, Pragu, Milanu, Frankfurtu, Parizu, Rabatu, Kopenhagenu, Ferari, Splitu itd. Za slikarstvo je nagrađivan tri puta u Sarajevu (1967, Prva nagrada na Salonu mladih; 1970, Prva nagrada na V Sarajevskom salonu; 1979, Šestoaprilska nagrada grada Sarajeva), dva puta u Zagrebu (1969, Prva nagrada na Salonu mladih; 1979, Vjesnikova nagrada Josip Račić), u Beogradu (1966, Otkupna nagrada na Drugoj izložbi NOB u delima likovnih umetnika), u Čačku (1972, Prva nagrada na Memorijalu Nadežde Petrović), u Francavilla al Mare (1973, Premio d Ortona) itd. Za zvanične plakate Zimskih olimpijskih igara u Sarajevu 1984, nagrađen je u Brislu, Oslu, Beču. U okviru višegodišnjeg društvenog angažmana u Sarajevu pokrenuo je i pomogao realizaciju nekoliko uspješnih projekata: Collegium Artisticum, Deset ateljea za mlade članove društva, Prodajni salon za ULUPUBiH, Skupni atelje za Grupo Zvono itd.

Teme Ismarove umetnosti:  Ona i On

Početkom prethodne, 2008, godine izašao je iz štampe roman Crvenkapica se crveni, nekoliko meseci kasnije i premijera art filma Dvojnica a ovih dana će likovna publika biti u prilici da vidi izložbu čiji je sadržaj osam slika iz projekta Restoran masovne ishrane i dva art filma: Crvenkapica se crveni i Sjena. Autor svih ovih, medijski različitih, umetničkih dela je isti. Ismar Mujezinović je po obrazovanju slikar a po rođenju umetnik. Njegova je umetnost dosledna u tematici a raznolika u medijima. Ikonografsko središte joj je čovek. Kroz bazičan odnos muškarca i žene, koji razvija prateći sve četiri suštinske komponente ljudskog bića: fizičku, intelektualnu, emocionalnu i inuitivnu, autor stvara snažne alegorije (likovne, književne ili filmske) kroz koje se projektuje društvena stvarnost vremena i prostora u kome živi. On je radoznali posmatrač koji pažljivo prati, registruje, beleži i komentariše različita ponašanja muškarca i žene, pojedinačno ili u međusobnom odnosu. Akcentuje vrline i mane. Zdušno hvali i kudi. Poruka mu je angažovana: analitička i kritička i uvek opraštajuća. Put od percepcije i opservacije do uopštavanja vodi kroz transformaciju likova i situacija a rezultat tog procesa su umetničke predstave koje komuniciraju na nivou univerzalnog. Formalna odrednica Ismarove umetnosti je istraživanje pokreta u rasponu od realno fizički mogučeg do onog iluzionističkog koji dezintegriše a potom ponovo integriše lik. Ovaj proces, osim fizičke, ima i asocijativnu funkciju jer situacije i stanja češće izražava nego što ih opisuje. Osnovni medij u realizaciji teme uvek mu je slika: štafelajna, grafička, fotografska, filmska, ili literarna. Kritičari i teoretičari umetnosti svrstavali su ga, krajem sedamdesetih i početkom osamdesetih, u slikare ekspresivne figuracije. Danas, posle gotovo tri decenije, iz konteksta novog čitanja umetnosti i uprkos činjenici da je njegov umetnički opus nastao iz impulsa i mimo kanonizicacija te je svaka manipulacija u smislu klasifikacija upitna, ta bi se konstatacija mogla potvrditi.1 Prva i najvidljivija karakteristika Ismarove umetnosti jeste izrazita ekspresivnost koja je posledica izbora teme i načina njene interpretacije i transformacije iz realnosti u neki od brojnih umetničkih medija koje gotovo ravnopravno koristi. Ipak, slikarstvo je osnovni medij u kome ovaj autor stvara i koji čini najznačajniji deo njegovog opusa.